افرادی که به خاطر عوارض مادر زادی یا اکتسابی، قادر به انجام کارهای عادی زندگی خود نیستند، معلول گفته می شود.
در جامعه سنتی افغانستان، معلولان و معیوبان، یکی از بزرگترین قربانیان خشونت به شمار می رود. یک دهم جمعیت این کشوررا معلولان تشکیل می دهد.
توهین و کنایه های مردم نسبت به معلولان و به فراموشی سپرده شدن نقش آنان در جامعه، به گلایه و شکایت همیشگی معلولان تبدیل شده است. ضرب المثلهای مانند: هرجا کور است شور است و هرجا لنگ است جنگ است، برخواسته از جامعه سنتی و جاهل است. مردم با بکار بردن الفاظ: لنگگ، کورک، شَِلَگ، دیونگگ، گُنگه گگ و ...، قلب معلولان را آزرده ساخته و آنان را دل شکسته می سازد.
دولت وحدت ملی و دیگر مؤسسات در کشور، باید تمامی فضاهارا مناسب سازی کند تا زمینه دسترسی معلولان به تمامی امکانات زندگی فراهم گردد. دولت باید زمینه آموزش علم و حرفه رایگان را برای معلولان جامعه فراهم سازد. هیچ خانواده و فردی نباید معلولان را توهین و تحقیر کند و باید قدر آنان را بدانیم.
