تساوی بر قرار شد اما پایه های خانواده هر روز سست تر می شود

قبلن تنها مردان بیشتر دچار گناه طلاق زن می شد اما حالا بجای که این اشتباه مردان کمتر می شد، زنان تلاش کردند که خودرا از مردان جلوتر برساند که اکنون زنان بیشتر از مردان محیط خانواده را ترک می کنند و خواهان طلاق هستند.

پیش ازین تنها مردان عامل خشونت بود و جامعه همه بر خواسته بود که باید تساوی شود که الحمدالله امروز بجای که خشونت ها کاهش بیابد زنان هم برخواسته و علیه مردان خشونت می کند که به تساوی برسد و حقوق مساوی شود.

قبلا تنها مردها مظهر بی رحمی بود و بر قلب خانم خویش داغ می گذاشت حالا زنان پس از چندسال خانه داری با کمال قساوت خانه و آشیانه را رها می کنند. الحمدلله چه طور صاحب یگ امر تساوی و حقوق برابر شدیم!! این است محصولی که می خواستیم دردها را درمان کنیم و خشونت ها ازبین ببریم؟ حالا همه (زن و مرد) یکپارچه شدیم و همگام در جامعه به پیش می رویم.

به امید رسیدن به حق مساوی روز به روز پایه های اساسی زندگی خویش را(خانواده را) سست می سازیم و خیشت های دیوار خانه را می لغزانیم.

متاسفانه در جامعه افغانستان؛ کلمه تساوی معنای اصلی خویش را از دست داده اند. یعنی تساوی اینکه قبلن مردان قسی القلب بود و حالا باید زنان هم قساوت پیشه باشند وآن مهرو عطوفت مادرانه را کنار بگذارند تا مساویانه حرکت کنیم. متاسفانه از حاصل کاری حق خواهان ما امروز تساوی بودن در خشونت و بی اعتنایی و جدایی ها در زور گویی ها باید تحقق پیدا کند. باید در بالا رفتن رسم و رواج های زندگی و عروسی زنان و دختران قدر شوند. گراف خشونت ها علیه مردان باید بالا بروند تا تساوی صورت گیرد. ازدواج ها باید آزمایشی و موقتی باشند تا امری مساوی بودن تحقق پیدا کنند. امور عاطفی و خانواده گی باید سست بنا شوند تا حقوق زن و مرد مساوی شوند. زنان باید روزانه در معرض صدها زخم چشم و طنه و دشنام قرار گیرند تا حقوق شان با مردان مساوی باشند. زنان که رهبران خانواده هستند باید مثل مردان در بیرون از خانه صد ها مشکل و زجر را تحمل کنند تا حق شان مساوی شوند. باید بدانیم که در اسلام طبیعت خانواده با دیگر مصالح اجتماعی جداست. خانواده مظهر شخصیت انسانهاست و باید مصون باشد.