تنبیه بدنی کودکان در مکاتب و مدارس دینی توسط
استاد ویا خادم مسجد. تنبیه بدنی کودک توسط والدین و بزرگان خانواده – توهین و
تحقیر کودک مثل: در مجلس راه ندادن، در جمع نگذاشتن، غذا نخوردن با کودک، طعنه
زدن، سرزنش کردن و عدم توجه به خواسته های کودک و ده ها موارد دیگر خشونت های قبول
شده علیه کودکان توسط خانواده ها در جامعه می باشد. از سوی دیگر اکثر خانواده ها و
والدین نمی خواهند که چنین رفتار را علیه کودکان شان فراموش کنند؛ به باور آنها
اگر کودک را تنبیه بدنی و روحی نکرد، بی ترس و حرف نشنو بار می آید. خانواده ها معتقد
هستند که اگر نهال را از اول خم نکنیم بعد که بزرگ شد خم نمی شود. کودک را اگر از
اول تنبیه نکنیم بعدا (تن) نمی دهد و حرف را نمی شنوند.
کارهای شاقه از قبیل قالین بافی، اسپندی، رنگ
کردن بوت در سرکها، دستفروشی، چوپانی، کارهای خانه بالای کودکان اجرا می گردد. در
مقابل این همه خشونت علیه کودکان معصوم، مسئولین حقوق بشری و ارگانهای مسئول هیچ
گونه حساسیت از خودها نشان نداده است.
در صورت که یه این مسئله خطرناک توجه جدی صورت
نگیرد؛ پیامد های خطرناک را در قبال خواهد داشت.
بزرگترین پیامدهای خشونت علیه کودکان:
1 – مختل شدن قسمتهای عمده مغز کودک در آینده
2 – کاهش احترام به خود طفل
3 – کاهش قدرت یادگیری
4 – افزایش ناکامی
-
5 - افزایش لجاجت کودک با والدین و محیط آموزیش
-
6 – احساس تنهایی و
افسردگی
-
7 – رو آوردن کودک به مواد
مخدر
-
8 – فرار از منزل
-
9 – عقده یی شدن کودک در
قبال مسایل زندگی
-
10 – آسب پذیر شدن روابط
کودک با سایرین
-
11 – و سوئ نیت پیدا کردن کودک با دیگران
