شیوه تفتیش آراء ناقص اند

بازشماری تمام آرای ریخته شده در دور دوم انتخابات آغاز شده است اما تا هنوز از حضور ناظران بین المللی و هیات جامعه جهانی خبری نیست. گفته می شود که تا هنوز هیچ میکانیزم مدرن و پیشرفته برای تشخیص آرای تقلبی که به سیستم پیچیده با آرای پاک مخلوط شده است وجود ندارد. تطبیق نشدن شانزده معیار پذیرفته شده برای تفکیک آرای تقلبی از آرای پاک، به عنوان بزرگترین چالش روند تفتیش به شمار می رود. متاسفانه هیچ تغییرات اساسی و مسلکی در شیوه شمارش آرا به وجود نیامده است و به شکل ساده و ابتدایی به پیش می رود. اِعمال شفافیت در روند و تطبیق شانزده معیار پذیرفته شده برای تشخیص آرای واقعی از تقلبی، ضامن پذیرفت شدن نتیجه ی این تفتیش از سوی مردم می باشد. مسئولین باید روی شفافیت پروسه تلاش نموده و خاطر نا آرام مردم را آسوده سازند. تنها فرصتی که برای احیای دموکراسی در این کشور باقی مانده، شفافیت در روند تفتیش و شمارش دوباره آراء می باشد. جای شک نیست که در صورت بی توجهی به این مسئله، آخرین فرصت های ایجاد حکومت وحدت ملی را از دست داده و کشور را دوباره به سوی بحران ببرند. همه ی مردم به نتایج بدست آمده از باز شماری و باز نگری آرا چشم دوخته اند و با پیش آمدن این زمینه برای باز آفرینی فرصت های تقویت دموکراسی امیدوار شده اند. مردم افغانستان به این فرصت احترام زیادِ قایل شده و اعتراض ها و حرکت های مدنی ضد تقلب خویش را متوقف کرده است. این استقبال گرم از تصمیم اخیرِ دو نامزدِ ریاست جمهوری، مبنی بر تفتیش آراء، نشان داد که مردم به خوبی می تواند از مولفه های دموکراسی حمایت کنند اما تنها مسئولین هستند که ناف شان می روند و گرفتارعلایق خاص قومی و سمتی می شوند. ناظران بین المللی و هیات تفتیش کننده، طبق وعده های که به مردم داده است باید علاقه مندانه و متعهدانه به وعده های شان جامه عمل بپوشانند. اینها باید ازآغاز بازشماری، بالای روند تفتیش نظارت می کردند و تمام میکانزم را عملی می ساختند. حالا سرنوشت افغانستان به شفافیت روند گره خورده ولی متاسفانه تمام روند تفتیش در پشت پرده های ابهام و سردر گمی به پیش می رود. صندوق های که کنده رای در آن نیست، امضای ناظرین در پای اوراق نتایج وجود ندارد و صندوق های مشکوک بدون بر رسی معیاری، وارد نتایج می گردد. نخبگان تقلب در جریان کارند ولی جریان های شفاف سازی هنوز از حضورِ شان خبری نیست. تقلب های میلیونی که با استفاده از نا امنی بعضی ولایات توسط کمیسیون صورت گرفته بود، محوریت جنجال افرینی در پروسه انتخابات را تشکیل می دهد ولی تا هنوز کسی در باره این صندوق ها چیزی نمی دانند که چگونه و توسط کی ها بر رسی خواهد شد. وقتی که صاحب خانه دزدی می کند، از همه بیشتر راه های خانه را بلد هست و تشخیص دادن آن، کار سختی است که جز افراد مسلکی نمی توانند به نتیجه آن دست یابند. تا وقتی سرنوشت دزدان صاحب خانه معلوم نگردد و آنان به دادگاه کشیده نشوند؛ اراده مردم و سرنوشت کشور زیرِسقف خیانت خواهد بود و اِعمال شفافیت در روندِ تفتیش بعید به نظر می رسد. از زمانی که آمار رای دهنده گان برای فراهم شدن تقلب، دو برابر اعلان گردید؛ اذهان مردم بیشتر به تقلب های گسترده جلب گردید. وقتی که ده ها فایل صوتی و تصویری از جریان های تقلب های سازمان یافته کمیسیون به سمع مردم رسید، دیوارهای بزرگِ بی اعتمادی میان مردم و نهادهای انتخاباتی به وجود آمد. حال، با اِعمال شفافیت در تفتیش آراء و جداسازی رای های تقلبی تا حدی می توان دیوارهای بی اعتمادی را از میان برداشت و فاصله های به وجود آمده را نزدیک کرد. خدای نخواسته بازهم اگر مواردی از بی اعتمادی به وجود آید، دیگر هیچ راه حلی برای بیرون رفت از این بن بست به نظر نمی رسد. گرچند تا هنوز دلایلی مشخصی در مورد بی توجهی ها نسبت به تفتیش در دست نیست اما یکی از ناظرین نامزدان در یکی از روزنامه ها ادعا کرده بود که هیچ تغییری در شیوه شمارش به وجود نیامده و به مواردی شک برانگیز، توجه صورت نمی گیرد. اما آنچه که یک مشکل واضح است، آغاز شدن تفتیش بدون حضور نمایندگان سازمان های خارجی می باشد. هرچند که رهبری تیم اصلاحات و همگرایی به خاطر مصلحت اندیشی ها در باره آینده کشور، مسئله پیگیری متقلبین را خیلی جدی نگرفته اما ارگان های عدلی و قضایی باید کارِ خودرا برای تحقیق و پیگیری تقلب های صورت گرفته متوقف نسازند. نباید منتظر نشست که وزیر خارجه آمریکا در همه مسایل کوچک داخلی کشور پا درمیانی کند. سهل انگاری و بی توجهی مسئولین و گرداننده گان این کشور تا این اندازه واقعا شرم آور است که با موجودیت نظام های معتبر در این کشور، اشخاص و افرد بیرونی مارا متوجه مسئولیت مان سازد. اینها نباید نسبت به ریشه های دغل و تقلب در این کشور بی تفاوت باشند چون تقلب همیشه یک گام پیشتر از قانون است. متاسفانه تا زمانی که دزدی صورت نگیرد؛ قانون علیه آن ایجاد نمی شود. قانون نقش پیش گیرانه ندارد. روزی نشود که بازهم جریانهای تقلب،  زیری سقف های خیانت و پشت دیوارهای بی اعتمادی، دست های بی اعتمادی فرصت های پیش آمده را حیف کنند و این اندک امید به زندگی در این کشور را نابود سازد. تنها با نظارت مسلکی و حمایت ناظران متعبر داخلی و خارجی از روند تفتیش و تطبیق میکانزم ها، هیچ تضمین وجود ندارد که تقلبی وجود نداشته باشد. اگر میکانزم ها رعایت نشوند، ادامه کار در پشت پرده های ابهام و خیانت بدون حضور ناظران و هیات بین المللی؛  جدا سازی آرای تقلبی از آرای واقعی غیر ممکن به نظر می رسد. تا وقتی که فرصت ضایع نشده، مسئولین برای اِعمال شفافیت تلاش نموده و در حل بن بست های انتخاباتی سهم گیرند. تنها به وعده ها اعتبار نمی شود چون کمیسیون هم برای برگزاری انتخابات شفاف و مستقل مراسم تحلیف برگزار کرده بود برای انجام مسئولیت های صادقانه خویش سوگند یاد کرده بود. اعتمادسازی بالای پروسه تنها از طریق حضور صادقانه ناظرین داخلی و خارجی و نتایج حاصله از تفتیس آراء تکمیل می گردد. اَمید که روند تفتیش آراء با شفافیت های لازم و قانع کننده برای مردم افغانستان به پیش رود و هیچ گونه ابهام و تردیدِ تنش زا به وجود نیاید.