قیام سوم حوت سال 1358

قیام خود جوش مردم شهر کابل در سال 1358. سی و دو سال قبل، مردم کابل در یک چنین روزی در واکنش به تجاوز قشون سرخ شوروی با بر آوردن فریاد الله اکبر دست به قیام زدند. این قیام بخاطر آزاد ساختن افغانستان از چنگال اشغالگران دو ماه پس از تجاوز اتحاد جماهیر شوروی به خاک افغانستان صورت گرفت. در این قیام نزدیک به دو هزار تن از شهروندان کابل شهید گردیدند و صدها تن دیگر نیز مجروح و یاهم روانه سیاه چال های خفقان آور رژیم وقت گردیدند.

قیام سوم حوت حدودا دو ماه پس از تجاوز ارتش شوروی به کشور آغاز گردید. اما این حرکت خود جوش در نخستین ساعات با سرکوب نیروهای امنیتی روبرو شد و روند اعتراضات با شلیک های کور کورانه ارتش سرخ مواجه گردید. بر اساس آمارها در این روز بیش از دو هزار شهید و زخمی گردیده و صد ها تن دیگر روانه سیاه چال های مرگ آور آن رژیم گردیدند.  با این حال از این روز در نقاط مختلف کشور  و از جمله کابل تجلیل گردیده و یاد و خاطره جان باختگان این قیام گرامیداشته می شود.

سفرنامه بامیان تا کابل

تنها توبودی که آنجا قدم میزدی، دلهای شکسته من از سردی، بخواب زمستانی رفته بود. هر صبح به آرزوی دیدن قیافه آفتابی که درفضای آسمان بامیان، از خواب بلند میشوم. ابرهای سیاه، گیل ها خشکیده شب در کوچه ها، سخت آزار دهنده بود وبزرکترهای شهر، صلصال وشهمامه ی خجیل بود که در کنار 4000 صومعه ، نظاره گر خانواده های فقیری بود که دلهایشان تنها از سردتر شدن هوامی لرزید.
مردمی که درآرزوی بهارنشسته بود. ولی بهاری که هیچ نشانه از خود نشان نمی داد. حتی آسمان زمستانی دیگر نمیخواست که رنگش را  تبدیل کند.
مردم بامیان در انتظار بهاری بود که برای آمدنش همانند دوست عزیزی ، با سرما وسردی زمستان به شدت مقابله می کرد.
می دوید تا جایکه حتی برای آمدن بهار چیزهای ارزشمندی را از زندگی خویش از دست می داد.
کدام بهار؟  شروع دانشگاه ها، مکاتب، مصروفیت ها و هزاران برنامه های آموزشی دیگر
کدام بهار؟ بهاری که باز طفل هیزوم کش واب آور خانواده ، بادستهای نازک خویش دنبال آن تلاش نماید.
دوستان که از بامیان پیام می فرستند، پیام شانرا باز می کنم تا شاید لب دوستانم از شکایت لب بسته ومرا به میله های بند امیر دعوت می نماید ولی می بینم که تمام واژه های شمارش آمدن بهار را نوشته است.
بهار می آید ولی دوستای عزیزامید امید وارم که پیام آور دوستی ، ثبات وصلح باشد.