تا اکنون در افغانستان در عملیات انتحاری و خود کشی، بیشتر، بلکه تنها قوم
پشتون معروف است و هر فرد که انتحاری می کند از قوم پشتون است اما در
تاریخ هزاره ها در سایت نگارستان آمده است که هزاره ها نیز به طور دسته
جمعی" چهل نفر، چهار صد نفر و ..." دست به خودکشی و انتحاری زده اند.
مطلب در این زمینه در سایت و پیچ نگارستان"در یک مورد ۴۷ دختر و زن هزاره
در برابر لشکر مهاجم تسلیم نشدند و به مقاومت پرداختند . وقتیکه این زنان
صحنه محاصره را به خود تندگ دیدند و از اینکه به اسارت نروند و به عفت شان
تجاوز صورت نگیرند و کشته نشوند به طرف کوه های « ششپر » گریختند. لشکر
امیر نیز به تعقیب آنان به کوه ها هجوم بردند و زنان تا آخرین قلهء کوه خود
ها را رساندند که باالاخره ناگزیر این ۴۷ دختر و زن ارزگانی خودها را از
بالا ترین قلهء کوه ششپر به پائین سنگ لاخ ها و دره ها پرتاپ نمودند که با
این گونه « حماسه انتحاری » خود سنگ ها را نیز خونین و داغدار نمودند ولی
خودها را اسیر لشکر مهاجم و ددمنش امیر نساختند . از همین سبب است که این
کوه ششپر بعد از این تاریخ از اول ماه
شعبان سال ۱۳۱۸ قمری بنام « کوه چهل دختران » مسما گردیده است . البته در
دیگر مناطق هزاره نشین کشور نیز این چنین کوه ها بنام چهل دختران یاد شده
که بعدا در جریان جنگ دهساله ی مردم هزاره علیه امیر کابل نامگذاری گردیده
است ودر اکثر مناطق هزاره نشین بخاطر رخداد های خونین مشابه کوه های زیادی
بدین نام یاد میشوند .هم چنان حدود ۴۰۰ زن و دختر اسیر دایه و ارزگان را که
طرف کابل انتقال می دادند ، این اسیران وقتی بالای پل جاغوری رسیدند ، یک
باره خود را از بالای پل به زیر انداختند و در کام امواج خروشان رودخانه
غرق شدند و از رنج اسارت و ننگ بردگی رهایی یافتنداین ۴۰۰ زن ارزگانی بناء
بر همین ترس امیر خود ها را به دریا انداختند و چنین « انتحار » را نسبت به
کشتن و اسارت ترجیح می دادند و با همین شیوه هم رسم « آزادی » از قید
اسارت را برای سایر زنان و جامعه خویش به میراث گذاشتند .
روح این زنان و دختران شاد
