مردم از وضعیت آشفتگی رسانه ها سخت نگران اند

آشفته بازاری رسا نه ای در افغانستان به خصوص در شهر چند ملیونی کابل، به شدت باعث نگرانی همشهریان کابل گردیده است

رسانه داری و حفظ ارزشهای رسانه ای و اخلاق رسانه ای و کار کردن در رسانه یکی از بزرگترین چیزهای تاثیر گذار در جامعه است که در بخشهای آموزشی، مستند سازی، مهار قدرت، افشا گری و ارتباطی می باشد که به شدت در خور توجه بوده و نقش مهم اش هیچگاه قابل انکار نیست و بس تحولات عظیم که از طریق رسانه ها به و جود امد در جهان اما در افغانستان عزیز، به خصوص شهر کابل، چندین چینل تلویزیونی و استیشن های رادیویی در شب و روز نشرات دارد و لی با پایین ترین سطح برنامه ها، هیچگونه اصول و ضوابط را در نظر نمی گیرد، اوقات نشرات و نشر یک برنامه سنجش نمی شود که در اوقات غذا وضعیت بازار و کوچه و مریض را نشان می دهد و در وقت که مردم به آرامش نیاز دارد به شدت آهنگ های رقص و شاد نشر می کند و الا ماشا الله.

بیست چهار ساعت سریال های خارجی اطفال و خانواده های مردم را در پای تلویزیون ها میخکوب می کند.

در ویژه بر نامه های نوروزی بیشتر تلاش می کند که روح برنامه را با خنده های وحشیانه و ترسناک و غال مغال نگهدارد، در شب و روز عید نوروز در اصل پالیسی و اخلاق رسانه ای گم می شود هر کس هرچیزی خواست سبت می کنه و از طریق رسانه نشر می کند

عدم وقت شناسی، مخاطب شناسی، عدم توجه به نیاز مردم، وابستگی بیش از حد به بعضی مساسل فرهنگی و اقتصادی، آله دست قرار گرفتن و کیفیت خیلی پایین نشرات و عدم توجه جدی مقامات مسئول و اهل کار، رسانه های افغانستان را به شدت چالش و مشکلات مواجه ساخته است..

طبق برداشت مردم در جاهای که برق نیامده و از طرف روز برق قطع است نمرات متعلمین مکاتب در سطح مکتب و امتحان کانکور و کورسها به مراتب بالا است ولیاقت دیده می شود اما به محض که برق بیست چهار ساعته آمد، کار و مشغله همه می شود سریال و کارتونی.

اوسط نمرات می رود پاین و وقت که تمام فکرش به سریال بود سری امتحان کانکور که رفت، موقع اخذ نتیجه که بی نتیجه و ناکام ماند در سرکها می برآید و تظاهرات می کند که چرا ولایات محروم و بی برق در سطح اول کامیاب شده و ما که در پای تلویزیون ها هستیم و برق داریم نا کام ماندیم؟؟؟ زما حق چیره ده؟؟

حالا کسانیکه درک کرده می گویند ما در این فرهنگ پاین و ضعیف از خیر برق دولتی گذشتیم همو دوساعت برق جنراتوری که از طرف شب می آید ما را بس است بگذار که بچه های ما وقتش با تلویزیون های افغانستان تیر نشوه و درس بخواند و کورس برود.

جای که مهمان شوی اطفال همو خانه تا آخیر متوجه نمی شود که در خانه که است و کی نیست بلکه بزرگترها هم معتاد شده به سریالها، دیگه صحبت از اوضاع سیاسی و تصمیم گیری و مسایل اقتصادی و مشوره بین زن و مرد دیگر خبری نیست مهمان بیچاره خجالت زده نان خود می خورد خدا حافضی میکند می رود.

یک خانه فامل ما در قلعه نو است و یکی دیگر در تانک تیل جای که برق دولتی دارد، اگر یکبار ببینید که تفاوت ها از نظر درس، اخلاق، تربیت و... بین این دو فامل زمین تا آسمان است، جاییکه برق است بچه اش سلام کردن یاد ندارد، پیش روی مهمان هر قسمیکه تلویزیون برای ش خوب معلوم شود می خوابد ولی خانه که در قلعه نو است بسیار با ادب، درس خوان و منظم و نظیف.

دو نکته مهم قابل توجه است کی اینکه فرهنگ زندگی در شهر در بین اکثر مردم به شدت پایین است و دوم شدت ضعف  رسانه داری در افغانستان و تحت تاثیر قرار گرفتن این رسانه ها با عث نگرانی شدید مردم گردیده است و به همین خاطر یک تعداد افراد شروع کرده به قطع لین های برق که تا هنوز برق وصل نشده چون نمی خواهد که تلویزیون بیاید و فرزندانش از آدم گیری بیرون شود، چو ن در افغانستان از برق برای منفعت زندگی زیاد استفاده نمی شود فقط مهمترین کار بیکاری و سریال و ستاره شدن و آهنگ گوش کردن است که متاسفانه پخش و نشر برنامه های بدرد نخور با سکوت بزرگان و وزارت اطلاعات و فرهنگ، مهر تایید بر کار و نشرات خود زده است.

 از سوی دیگر در بین هموطنان ما، فرهنگ استفاده مناسب از برق و تکنو لوژی بسیار بسیار در سطح پاین و تقریبا صفر قرار دارد اگر کمپیوتر هم خریده فقط برای گیم بازی خریده دیگر استفاده صورت نمی گیرد.