داوود ناظری -
کابل
1391/11/28
با آنکه افغانستان سر زمین سوژه هاست و دراین
کشور حرفهای زیادی برای گفتن است اما راه های برای حرف گفتن و حرف زدن بسیار محدود
و مشکل است. حرف ها یا باید در نفع قوم خاص، گروه خاص ویا تشکیل خاص باشد تا قابلیت نشر شدن را پیدا کند حتا نمی توانیم حرف
اصل را از طریق تلویزیون ملی افغانستان بگوش مردم برسانیم.
دشواری های رسانه داری و اطلاع رسانی در
افغانستان باعث محدودیت و کمرنگ شدن خبر نگاری، روزنامه نگاران و مجریان گردیده
است و از سوی دیگر باعث نا هنجاری های بزرگ در بین مخاطبین رسانه ها در سطح شهر
های بزرگ کشور گردیده است.
اما اینکه چه چیز های باعث دشواری های اساسی در
رسانه های افغانستان شده به چند نکات اشاره می کنم.
1 – فرهنگ استبداد گونه که بر فضای جامعه حاکم
است و باعث شده است که از اهمیت و ارزشهای رسانه ها کاسته و جا گزین برنامه های
رسانه ها گردیده است.
2 – وابستگیهای سیاسی و استبدادی نیز دست آزاد
نویسندگان و خبر نگاران را گرفته و دشواری بزرگی را در ابراز واقعیت ها ایجاد کرده
است.
3 – ضعف مدیریت و ضعف اقتصاد، رسانه های افغانستان را با چالشهای بزرگ مواجه
کرده است.
4 – عدم یک تعریف مشخص از پالیسی و بر نامه های
یک رسانه.
دلایلی دیگری نیز است که باعث مشکلات عمده در
رشد و توسیعه رسانه ها در افغانستان گردیده است.
با وجود این همه از لحاظ کمی بازار رسانه ها در افغانستان سرد نبوده و رسانه
ها ی زیادی پا در عرصه اطلاع رسانی گذاشته و بعضی ها هم آمدند و بعد از چندی رفتند
و از خود جای پای در عرصه مطبوعات گذاشتند.
اما تعدادی از تلویزیون، رادیو و روزنامه و هفته
نامه ها با مشکلات عدیده ای که در نشرات و بر نامه ها دیده می شود در حال پیکار و
رقابت هستند که مشکلات عمده در نشرات شان برای هرمخاطبی قابل درک می باشد، درک مشکلات مردم، رعایت زمان
و مکان درک وضعیت فرهنگی و زندگی مردم در رسانه ها، کمتر و یا خیلی به ندرت دیده
می شود به همین دلیل هیچ رسانه ای نتوانیست که در جامعه ما جایگاه باز نماید و
موفقانه به گردونه هستی رسانه ای در کشور
گام بگزارند.
اگرچند حضور و فعالیت رسانه ها در کشور با مصارف
بسیار سنگین و گران تمام شده و نیز ضایع کردن وقت، مصرف برق، پول هنگفت و
مصروفیتهای زندگی فامل ها، پخش سریالهای مخرب، تطبیق فرهنگ دشمنان بر زد فرهنگ مردم
ما از طروق مختلف، ایجاد برنامه های غیر اخلاقی و نا مناسب از طریق رسانه های
تصویری برای خانواده ها، از پیامد های حضور چند ساله رسانه ها به صورت چشم گیر و آزاد در افغانستان می باشد.
تا حال هیچ رسانه ای ادعا نمی تواند که خود را متعهد به تمام ارزشها و کرامات انسانی و اسلامی
بداند بلکه دارای نواقص فراوان بوده و یا که اصلا ضروریات زندگی مردم را در نظر نگرفته است.
مشکل عمده که در تلویزیون دولتی و ملی افغانستان
همیشه دیده می شود این است که هیچگاه نتوانسته که یک صدای واحد برای تمام ملت
افغانستان باشد و بتواند درد مشرک همه مردم را ازآدرس تلویزیون ملی نشر نماید این
تلویزیون همیشه به نفع قوم خاص کار کرده و دیگر اقشار ملت افغانستان را در نظر
نگرفته است که کا ملا در نشرات این تلویزیون هویدا است.
امروز افغانستان نیازمند یک رسانه ای است که در
صدد ایجاد یک صدای واحد از مردم افغانستان باشد و دارای برنامه های سامان مند و
هدفمند در راستای شناخت ارزشها و فرهنگ مردم افغانستان گام نهد، می باشد.
باید رسانه ملی ما در هیچ شرایطی تحت تاثیر قوم
و نژاد خاص قرار نگیرد و به طور مساویانه ارزشهای مدنی، حقوقی و انسانی همه مردم
این سرزمین را در نظر بگیرد.
تلویزیون ملی باید آینه تمام نمای باشد تا
واقعیت های عینی افغانستان را منعکس کند و در زمینه های گونا گون خود را متعهد
بداند.
ما از
تلویزیون ملی افغانستان خواهان نهادینه سازی ارزشها، فرهنگ همدیگر پذیری از طریق
تضارب آرا و اندیشه های اقوام مختلف در این کشور هستیم.
امید وارم که این نوشته بنده از طروق مختلف و با کمک فرهنگیان و جامعه مطبوعات منتشر شود
که مردم افغانستان در کشور خود خواهان همگرایی و همدیگر پذیری می باشند و هیچ گونه
بر نامه های که رنگ قومی نژادی و مذهبی را دارا می باشد نمی پذیرند.
